De eerste week!

Muraho!

Ik zit alweer bijna een week in Rwanda, dus wordt het wel eens tijd voor een kleine update denk ik, al heb ik zoveel nieuwe ervaringen dat ik niet zo goed weet waar ik moet beginnen.
Zondag om 12uur ’s middags kwam ik na een lange reis met behoorlijk weinig slaap aan in Kigali. Ik werd al opgewacht door Emmanuel (leraar van school) en Mara (Nederlands meisje die hier al een aantal maanden zit). Ik slaap hier in het tutorhouse, een huis met een aantal ex-leerlingen van de King David. Er is een jongens en een meisjeskant, en ik slaap bij de jongens aangezien zij maar met 5 zijn. Hierdoor heb ik nu mijn eigen kamer en slapen de jongens met z’n 5en op een kamer. Mara woont in het huis hiernaast, en in dat huis eten wij ook. Ik heb ‘auntie’ die voor me kookt en wast en eigenlijk zowat alles doet. Een hele lieve en zorgzame vrouw, en ze kan goed koken! :)

De King David ligt achter ons huis en is redelijk groot, maar als je beseft dat er 1000 leerlingen wonen dan is het best klein vind ik. De lokalen zijn simpel, maar het ziet er allemaal prima uit. De directrice Anette is een hele lieve maar ook hele drukke vrouw. Ze heeft dit allemaal zelf opgebouwd en wil heel graag dat haar leerlingen ontzettend goed presteren. Dit merkte ik deze week al heel goed. Volgende week is het vakantie dus hadden ze afgelopen week examens, en de leerlingen moeten hier ontzettend hard voor werken. Ze moeten om 5.30 uit bed, hebben overdag examens en moeten daarna nog studeren tot 10 uur ’s avonds. Echt bizar! Tijdens de examens liggen sommige leerlingen dan af en toe ook gewoon even te slapen.
De examens gaan er hier sowieso ook iets anders aan toe dan bij ons. In mijn klas zaten leerlingen uit drie klassen (senior 2, 4 en 6), en aangezien het uitdelen van de examens hier niet zo efficiënt gaat moesten de zesdeklassers drie kwartier (!!) op hun examen wachten. Om de tijd te doden gingen ze maar wat dutten, arme kinders. Maargoed, Anette heeft wel echt het beste met haar leerlingen voor, maar discipline staat hoog in het vaandel. Iets te hoog, naar mijn idee. Zolang je veel studeert, dan kom je er wel, slapen is dan niet zo belangrijk..

Verder ben ik afgelopen week ook een paar keer de stad in geweest. Onze wijk ligt op de rand van Kigali, dus als je naar het centrum wilt is het ongeveer een halfuur met het OV. Weer een nieuwe belevenis erbij, heerlijk. Er rijden hier fietstaxi’s, moto’s en kleine busjes. In die busjes proppen ze gewoon makkelijk 20 mensen en dan ga je met een rotgang de heuvels af. Als je daarin zit zie je zo’n 100 bijna-ongelukken voorbij komen, maar op de een of andere manier gaat alles altijd nét goed. De stad is heel chaotisch, maar toch ook weer heel gecontroleerd (er staat overal veel politie/soldaten en die controleren ook echt veel).

Donderdag ben ik met Mara en Bart (haar vriend, die kwam dinsdag aan in Kigali) naar het Genocide Memorial Center geweest. Ontzettend indrukwekkend. Ze leggen daar heel goed uit hoe de genocide is begonnen, wat er is gebeurd en wat er nu nog van over is. Er waren veel verhalen van overlevenden en gruwelijke beelden. Vooral de kinderkamer vond ik vreselijk. Er hangen daar levensgrote foto’s van kinderen met daarbij hun naam, leeftijd, favoriete speelgoed of eten, beste vriend, en dan tot slot ook de manier waarop ze zijn gestorven. Dat komt wel behoorlijk aan. Bij het center liggen ook enorme massagraven, en ondanks dat het een vreselijke plek is vind ik het wel een mooie plek om nabestaanden te herdenken.

’s Avonds doe ik met de meiden soms een spelletje (Halli Galli vinden ze ge-wel-dig! Was een goed idee om die mee te nemen) of kijk ik films/series. Afgelopen vrijdag (gisteravond dus) zijn we wezen stappen in Sundown, een van de clubs in Kigali. Best leuk! Ik stond echt versteld van de jongens hierzo. Die kunnen dansen, echt geweldig! Helemaal los met die heupen en totaal niet verlegen dus ze komen zo de hele tijd hun moves bij je showen, erg leuk.

Gisteravond waren Mara, Bart en ik nog uitgenodigd bij Claire’s moeder (Claire is een tutor) om daar wat te drinken, en daarna bij Claire’s zus om wat te eten. Echt ontzettend lieve mensen. Ze zijn behoorlijk arm, maar toch zijn ze super gastvrij. Het enige ongemakkelijke punt was alleen dat Claire’s zus ontzettend graag wilde dat we bleven slapen. Behoorlijk vreemd aangezien Bart en ik haar nog nooit hadden gezien en daarbij wonen we maar 100 meter van elkaar vandaan. Ook wilden we gaan stappen met de meiden, dus kon het eigenlijk niet echt. Het was alleen niet helemaal doorgekomen dat we dat niet wilden en dus hebben we haar echt ontzettend moeten teleurstellen geloof ik. Pff, zo vreemd allemaal! Ik weet dan niet zo goed hoe ik op zoiets moet reageren, maar we moeten tenslotte ook doen waar wij onszelf goed bij voelen.

Tot slot nog een ding waar ik echt elke dag versteld van sta; het feit dat je blank bent. Bizar hoeveel impact dat hier heeft. Mensen kijken altijd, roepen ‘muzungu’ of ‘sister, how are you I am fine thankyouu’, ze willen je nummer, ze willen je een hand geven, kindjes omhelzen je op straat, ze willen met je gezien worden. Heel raar al die aandacht en ook ontzettend onnodig. Ik ben tenslotte ook maar een mens, maar blijkbaar denken zij er toch iets anders over.

Oké mijn update is alweer best lang. Ik kan echt zoveel vertellen, ik sta nog steeds elke dag versteld van vanalles. Maar het bevalt heel goed! De mensen zijn supervriendelijk (natuurlijk ook omdat je blanke bent), de omgeving is super en het weer trouwens ook (iets met 28graden en strakblauwe lucht, hoe is het in Nederland eigenlijk? ;-) )
Ik heb nog niet zoveel foto’s gemaakt maar ik zal snel proberen om wat te plaatsen.

Liefs, Heleen