Reisverslag 4!

Hallo allemaal!

Ik heb een leuke en interessante week gehad dus dat wil ik graag even met jullie delen voordat ik alles weer vergeet ;-)
Anderhalve week geleden kwam Marleen aan in Sandema. Vanwege het overlijden van Bedu is ze vrijwel direct na aankomst in Accra naar het noorden gereisd omdat hier veel geregeld moest worden. De dag dat ze aankwam werd alles op een chaotische wijze klaargemaakt: voor alle dingen die kapot waren werd nog snel een mannetje gebeld voor reparatie, en in Marleen’s kamer werd vlug grooote schoonmaak gehouden.

De eerste dagen was het vooral tijd voor besprekingen: bespreking over financieën, over materiële zaken en over het hele huishouden, zowel met de staff maar ook met de kinderen. We hebben ook een heftige maar goede meeting gehouden met de kinderen over Bedu, waarin we hebben gezongen en gepraat over wat er is gebeurd. Daarnaast moesten we ook nog twee nieuwe werknemers zoeken en die hebben we gelukkig snel gevonden: Mary en Noah. Mary werkt als secretaresse en komt in de middagen/avonden bij ons langs om onder andere ook de administratie bij te werken. Noah is een goede vriend van Bedu en kent de kinderen ook al heel goed. Hij is kleermaker en komt ook in de ochtenden/middagen langs om te helpen en te kijken of de kinderen zich wel gedragen ;-) Heel fijn dus! Het is voor Atimlie best zwaar nu Monica er niet is, dus ik hoop dat – ook wanneer ik weg ben – Mary en Noah een goede aanvulling zijn voor Atimlie.

Op dinsdag en woensdag hadden we grote plannen: twee dagen lang groepen bezoeken in de dorpen om de nieuwe leningen te bespreken! Helaas is het natuurlijk niet helemaal gegaan zoals we wilden. Normaal legt Marleen de groepsbezoeken af met de auto, maar die was kapot gegaan toen ze hierheen kwam en stond nog in de garage in Bolgatanga. We wilden de motoren daarom meenemen, maar het bleek dat de oude motor al maanden kapot in een ander dorp stond. Die werd dus eerst nog terug naar Sandema gehaald en gerepareerd. Uiteindelijk besloten we om de motorking mee te nemen. Marleen en Vida kunnen hier niet op rijden en daarom namen we Sammy en Sebastian mee. Zij hebben geen rijbewijs, maar hebben van Bedu wel een beetje leren rijden. Na ongeveer drie kwartier kwamen we aan in Doninga (nog niet eens halverwege van waar we heen wilden gaan) en begon het te regenen. We besloten ‘even’ te schuilen, maar uiteindelijk hebben we bijna 4 uur lang onder een afdakje gezeten van een klein winkeltje! Jaa regenseizoen is langzamerhand begonnen - wat een goed teken is want de mensen kunnen weer eten gaan verbouwen op hun land - maar het is vreselijk irritant wanneer je ergens heen wilt ;-) Vier uur lang op een houten bankje is niet heel prettig en Marleen en ik verveelden ons dan ook te pletter. Toen het eindelijk droog werd was het niet meer de moeite om naar de volgende dorpen te gaan, en dus gingen we naar Vida’s huis. Voor de terugweg hadden we een lift geregeld van iemand en die zou ons daar ophalen. De vrouw die ons op kwam halen werkt voor het healtproject waar Marleen jaren geleden ook voor heeft gewerkt, en de auto waarmee ze kwam had Marleen 18 jaar geleden nog voor het project gekocht en reed nog prima! Helaas kwam er op het moment dat wij richting de auto liepen een enorme vrachtwagen met oplegger aan die langs de auto schraapt en de laadbak van de auto even goed ombuigde… Lekker dan! Er zat niemand in de auto gelukkig en de schade was te overzien, maar het was even flink balen. De mannen die in de vrachtwagen zaten wilden ons eerst ook de schuld geven (de chauffeur zei serieus: ‘ja, jullie stonden ook zo in de weg, dan kan ik er toch ook niet langs?’), maar uiteindelijk hebben ze hem wel naar de garage gebracht en alles laten repareren.

De volgende dag was het tijd voor poging twee van de groepsbezoeken. De oude motor was intussen gemaakt en dus zijn we op twee motoren gegaan: Vida, Marleen, Sebastian en ik. We besloten de korte ‘bushroad’ te nemen, maar vanwege de regenval van de dag ervoor was het erg modderig. Op sommige stukken kwam het water tot je enkels en moest ik op blote voetjes naar de droge stukken lopen. Marleen vind motorrijden heerlijk en is een goede bestuurdster, zij reed dan ook gewoon door die plassen heen. Sebastian dacht dat hij dit ook wel kon en besloot een poging te wagen. Hij haalde de overkant, maar ging daar uiteindelijk toch onderuit. En jahoor: de versnellingspedaal was afgebroken! Marleen en Vida besloten samen verder te gaan naar het volgende dorp (de dag ervoor hadden we tenslotte niks kunnen doen dus deze groepsmeeting moest wel doorgaan!) en ik ben met Sebastian teruggelopen naar het dichtsbijzijndste dorp (Siniensi). Hier heeft iemand met wat gereedschap de versnelling handmatig in de derde versnelling gezet, de motor is aangeduwd en we zijn zo lekker rustig naar Sandema gereden. In Sandema hebben we het pedaal er weer aan laten lassen, en zijn we direct weer naar Doninga gereden waar ik dan de meetings met de andere groepen nog kon bijwonen. Op de terugweg naar huis kregen we overigens met diezelfde motor nog een lekke band (dat kon er ook wel bij!). Marleen heeft Sebastian en mij toen maar beide achterop genomen, en Vida heeft uiteindelijk een lift gekregen van een motorking. Uiteindelijk komt hier alles toch wel weer op z’n pootjes terecht!

De dag erna konden we eindelijk de auto in Bolgatanga ophalen. De monteur van de garage had tot laat in de avond/nacht doorgewerkt om alles voor elkaar te krijgen, en dus vonden we hem slapend op de motorkap van een andere auto aan ;-) Het enige wat Marleen nog graag gerepareerd wilde hebben was de achterdeur want die sloot wat moeilijk. In een halfuurtje gefixt zou je denken, maar we hebben er uiteindelijk nog twee uur zitten wachten. Steeds als hij bijna klaar was wilde hij het nog wat extra perfectioneren waarbij hij dan weer iets kapot maakte. Maar uiteindelijk konden we dan toch weer rijden. Luxe hoor zo’n auto, veel beter dan opgepropt in een busje! :)
Op de terugweg gingen we eerst nog even langs Laadi. Laadi is een ontzettend leuke en enthousiaste vrouw die een groot opvangtehuis heeft voor straatkinderen. Marleen en zij kennen elkaar al jaren, en ook een aantal pleegkinderen van Marleen komen daar vandaan. Het opvangtehuis is groot en geeft onderdak aan ruim 40 kinderen. Veel te veel eigenlijk, zeker als je bedenkt dat Laadi geen vaste werknemers heeft maar enkel hulp krijgt van de oudste kinderen in het het huis en (zo nu en dan) vrijwilligers. Marleen gaat regelmatig langs om bij te kletsen, maar ook om te controleren of er nog zieke kinderen zijn. In januari heeft zij vanuit de opvang bijvoorbeeld nog Godwin mee naar Accra genomen. Godwin was ondervoed en Laadi heeft te veel kinderen om intensief voor de zieke kinderen te zorgen. Ik heb Godwin bij mijn aankomst in Accra ook leren kennen en het is nu gelukkig een super leuk en mooi ventje!

Afgelopen weekend vertrok Marleen uit Sandema, maar ze ging eerst nog langs Chera om daar de gezondheidskliniek te bezoeken die zij enkele jaren geleden heeft opgezet. Ik besloot om met haar mee te gaan, want ze had al zoveel verhalen verteld dat ik er heel erg benieuwd naar was. Chera is een super klein dorpje met maar 6 huizen, maar ook in de omringende dorpen is de kliniek actief. Het gebied is erg afgelegen en zeker in de regentijd schijnen de toegangswegen soms zo overstroomd te zijn dat de dorpen helemaal afgesloten zijn van de buitenwereld. Ook de overheid komt hier niet met gezondheidszorg en daarom heeft Marleen de kliniek opgezet.

Bij aankomst zijn we eerst naar de kerk gegaan waar de dienst nog bezig was. Marleen komt hier al jaren en de kerkdienst is dan ook een goede plek om even te laten zien dat je er weer bent. We arriveerden precies op het moment waarbij de hele kerk uit volle borst aan het zingen was. Er was een band, een leadsinger en een klein achtergrond koortje, maar ook de gemeente zelf deed zo enthousiast mee, echt geweldig! Het was een klein kerkje, maar de manier waarop mensen meezongen gaf me echt kippenvel. Het was prachtig! Ik heb een klein stukje van gefilmd en zal deze op facebook zetten (al zal dit waarschijnlijk pas gebeuren wanneer ik thuis kom want het internet is hier veel te sloom). De mensen stonden wel even raar te kijken toen er opeens twee blanken binnenkwamen, en voor de gelegenheid werd er nog maar even een extra collecterondje gehouden. Heel begrijpelijk ;-)

’s Middags zijn we meteen enkele patiënten gaan bezoeken. Zo is er een ondervoede tweeling van ongeveer 2 jaar die is ondergebracht bij een tante. De tante probeert zo goed mogelijk voor ze te zorgen, maar het bleek dat de kinderen de laatste weken toch weer aan het afvallen waren. Zeker het meisje was nog ongelooflijk klein voor haar leeftijd. Zorgwekkend, maar volgens Marleen kan het gebeuren dat ze bijvoorbeeld afvallen doordat de tandjes doorkomen. Daarna zijn we doorgereden naar een vrouw met een te hoge bloeddruk. Deze vrouw heeft al eens een hersenbloeding gehad en is deels verlamd geraakt. Marleen waarschuwde me dat het een ongelooflijk eigenwijze vrouw is, en dat was vrij snel te merken. Ze neemt haar medicijnen niet in (terwijl ze deze tegen een hele kleine vergoeding van onze kliniek krijgt) en haar bloeddruk was dan ook helemaal niet goed.

’s Nachts heb ik met Marleen lekker buiten onder de sterrenhemel geslapen. Prachtig was dat! Oké, ik vond het eerst wel een beetje eng (al die geluiden en beesten bleghh), maar onze kamer stonk vreselijk vanwege de vleermuizen die onder het dak zaten, dus binnen slapen zat er ook niet in.

De volgende ochtend hadden we eerst een uitgebreide staffmeeting, maar deze meeting was wel een beetje frustrerend. De twee werknemers van de kliniek zeggen nauwelijks iets en staren continu naar de vloer. (Dit is iets wat ik bij mijn kinderen ook vaak meemaak: wanneer je ze vragen stelt zijn ze bang om te antwoorden, en geven ze dus maar helemaal geen antwoord en negeren ze je. Ik vrees dat dit onder andere door het schoolsysteem komt waar leraren heel snel straf geven.) Dan zul je misschien denken: wat zijn dat voor werknemers, kan Marleen geen andere mensen aannemen? Vanuit de hele regio zijn dit echter een van de weinigen die engels kunnen spreken en schrijven, en ze proberen echt hun best te doen. De scholing is hier gewoon slecht, en doordat Chera ook nog eens ontzettend arm is zijn er weinig mensen die verder kunnen leren. Marleen heeft deze mensen zelf getraind en ze doen hun werk redelijk goed, al moet je veeeeel geduld blijven hebben en veel achter ze aan blijven zitten.
Na de meeting zijn we weer wat patiënten wezen bezoeken. Onder andere een man met een te hoge bloeddruk en een verstandelijk beperkt meisje met epilepsie. Terwijl we bezig waren kwam er een man naar ons toe met de vraag of we naar zijn schoondochter konden kijken. Ze bleek zwanger te zijn en heeft waarschijnlijk een miskraam gehad. Mensen vinden het echter moeilijk om te beseffen hoe gevaarlijk dat soort dingen kunnen zijn als je er niet mee naar een dokter gaat, dus we moesten hen echt op het hart drukken om naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis te gaan om een scan te laten maken. Naast haar zat nog een andere vrouw met een pasgeboren baby’tje van twee weken oud. We zagen vrijwel direct dat het kindje zich ook niet lekker voelde en de moeder had een zwart medicijn rond zijn geslachtsdeel aangebracht. Hij bleek te zijn besneden en het ‘medicijn’ was om dat te laten genezen. Ik weet niet precies wat het was, maar traditionele medicijnen worden vooral gemaakt van kruiden. Terwijl Marleen het kindje even snel onderzocht viel de vrouw die we daarvoor hadden onderzocht (met de miskraam) opeens tegen de muur. Het leek alsof ze flauwviel, maar haar ogen waren wijd open en na een halve minuut hapte ze opeens naar adem en was ze weer bij. Marleen wist zelf ook niet precies wat het was, maar het leek wel een soort kleine epilepsie aanval. De mensen om haar heen reageerden echter redelijk laconiek: ‘ooh haha ja dat heeft ze wel vaker.’ Ik hoop dat ze echt ons advies heeft opgevolgd om naar het ziekenhuis te gaan want het zag er behoorlijk eng uit.

Wat ik overigens erg bijzonder vond aan Chera is hoe verschillend het is van Sandema, ook al is het niet eens zo heel ver van elkaar vandaan. Chera is ten eerste veel groener, maar de culturele verschillen zijn ook groot. Ze spreken een andere taal (er zijn een stuk of 50 talen in Ghana dus je komt al snel in aanraking met andere talen) en de manier van groeten was vooral heel anders. In hun cultuur is respect tonen naar ouderen ontzettend belangrijk, en het is normaal dat jongere mensen buigen terwijl ze ouderen groeten. Zelfs als ze aan het lopen of fietsen zijn zie je soms mensen gebogen fietsen/lopen terwijl een ouder persoon hen passeert! Daarnaast wonen er in Chera en omgeving ook veel nomaden (die officieel uit Mali komen) die sowieso grote uiterlijke verschillen hebben (veel sieradenen gevlochten haar).

Maandagavond zijn we weer teruggereden naar Walewale om daar in een guesthouse te slapen. Vida kwam hier ook aan, en de volgende morgen zijn Marleen, Vida en de jongens vroeg weer teruggegaan richting Accra. Ik heb een busje gepakt naar Bolga, waar ik gezellig naar de immigratie ging om mijn visum te verlengen. In Nederland had ik al niet zo een goede ervaring met het aanvragen van mijn visum, en ook in Ghana zijn het helaas enorme zeikerds. Ze zaten over de kleinste dingen in mijn brief te zeuren en ik ben er in totaal wel drie uur mee bezig geweest om alles in orde te maken en op en neer te gaan naar een internetcafé om mijn brief te veranderen. De mensen van de immigratie waren ook niet snel en zaten de helft van de tijd naar de tv te staren terwijl ze mij hielpen, maar uiteindelijk is het gelukt en werd ik eind van de middag zelfs al gebeld dat ik het op kon halen. Ook weer geregeld!

En nu zit ik weer in Sandema. Veel kinderen zijn naar hun familie vanwege de vakantie, dus het is lekker rustig in huis. Gisteren en vandaag ben ik ook wat ziekjes, dus het is niet erg dat het zo rustig is. Ik vind het wel heel jammer dat Marleen weer terug in Accra is. Ze heeft zoveel ervaring en verhalen, ik vond het echt super interessant om alles te horen! Ze is op 24-jarige leeftijd gewoon naar Ghana gekomen omdat ze wilde werken, heeft op veel plekken gewoond, heel veel tegenslagen gehad maar ook veel positieve ervaringen, en weet zoveel over het land en de mensen. Stap voor stap is ze met stichting Onyame begonnen en het is steeds groter gegroeid. Lang niet alle projecten gaan altijd goed, want de culturele verschillen zijn zo groot dat het soms moeilijk is om dingen goed te implementeren. Dat is heel frustrerend want je wilt zo graag dat iedereen goed geholpen wordt, maar alle kleine overwinningen die je boekt zijn ontzettend belangrijk en kunnen zoveel verandering betekenen voor mensen! Marleen werkt vanuit die overtuiging en daar heb ik heel veel respect voor!!

Nou, dat was het wel weer geloof ik, lekker lang verhaal weer!
Liefs, Heleen!