Supervisen, Gisenyi en afscheid!

Het is 10.00u ‘s ochtends als ik de werkplaats op loop. Een impressie van de hoe de werkplaats eruit ziet: er staat een grote zelfgemaakte schuur waar eigenlijk alleen maar troep te vinden is en daarom heen is alleen zandgrond. De grond is oneffen, er liggen her en der wat stenen, er staat een verroeste tafel en ik zie twee schommels liggen. Jaja, twee schommels! Nog zonder kettingen en zitjes, maarrr het zijn schommels! De twee uitvoerders zijn Youssef-de-lasser-die-een-beetje-engels-praat en de-man-met-het-petje-die-zijn-hulpje-is-en-waarmee-ik-niet-kan-communiceren.
Hun materiaal ligt her en der op de grond. Met behulp van een hamer, een waterpas, een hoek van 90 graden en de losse hand proberen ze het zo goed mogelijk in elkaar te zetten. Het is behelpen, maar om eerlijk te zijn lukt het best goed.
Van de spullen waarmee ze lassen snap ik nog steeds niks. Ze hebben een soort elektriciteitstransistor gemaakt waar je alle draadjes op kan aansluiten. Voor het lassen moet er echter een soort cirkel van stroom ontstaan, dus dit doen ze door een draad op het te lassen staal te leggen. Wanneer het lasapparaat dan het staal raakt kan het lassen. Waar ik de eerste keer het meest van schrok was dat ze het lasapparaat (met draad en al) soms even in een bak met water leggen omdat het anders te warm wordt. Naar mijn idee kan er dan kortsluiting ontstaan, maar ze hebben het al honderden keren gedaan en er is nog steeds niks gebeurd.. het zal wel kloppen! ;-)
Ikzelf zit eigenlijk de hele tijd op een stoel in het zonnetje. Klinkt erg lui, maar ik mag en kan ook gewoon vrij weinig doen verder. Wanneer de zon een beetje te fel wordt wijzen ze zelfs naar de schaduw en zeggen ze: ‘Sit there! This light is no good for you!’. Haha, prima hoor.
Ondanks dat ik niet veel kan doen is het maar goed dat ik erbij ben, want van de mooie 3D-tekening van het klimrek die Bart voor mij heeft gemaakt snappen ze echt helemaal niks. Volgens mij zijn ze niet zo goed in het bekijken van 3D-tekeningen, dus ik moet echt goed vertellen welke buizen ze moeten gebruiken en waar ze ze precies moeten vastmaken.
Ze denken overigens allemaal dat ik een echte engineer ben. Als ik dan vertel dat ik ook maar gewoon een studentje ben kijken ze me ongelovig aan. Pascal vroeg me laatst: ‘hoe komt het nou eigenlijk dat jullie uit Nederland zoveel weten? Nina maakte een basketbalveld, Mara een biogaszak, jij een speeltuin, jullie kunnen het allemaal!’ Tja, met internet kom je volgens mij al een heel eind!
Zo zit ik dus een paar uurtjes op mijn stoeltje, maar om een uurtje of 15.00 gaat Jozef de lasser een beetje ronddrentelen, een beetje zitten, en dan hoor ik een klein stemmetje zeggen: ‘Helena, I am tired!’. Hahaha, heerlijk. Jahoor jongen, je hebt ook wel hard gewerkt en ik ben eigenlijk ook best wel moe. Ik zie je morgen wel weer ;-) Allemaal prima.

Vorig weekend zijn we (Carolien, Noel, Anoek en Bente) naar Gisenyi geweest, een stad in het noordwesten van Rwanda die op de grens met Congo ligt. De rit er naartoe is een van de mooiste ritten die ik ooit heb gemaakt. Vanaf Kigali reden we recht omhoog de heuvels/bergen in. Het was 9uur ’s ochtends en een beetje mistig/bewolkt, en met de ochtendzon die door de mist heen kwam had de omgeving een sprookjesachtig effect. De heuvels zijn echt prachtig groen, met veel bossen en akkers, overal zie je wel huisjes, en altijd zie je de prachtige mensen in Afrikaanse kleding lopen.
De reis duurde drie uur en was lekker Rwandees (= niet chill). Ik vind het fijn om achterin de bus te zitten zodat je niet ziet waar de chauffeur mee bezig is. Muziekje in je oren en genieten maar van het uitzicht (al horen daar soms ook uitgebrande auto’s en vrachtwagens bij die in het ravijn liggen, maar die moet je dan maar gewoon negeren ;-) ).
Onderweg kwamen we langs Ruhengeri. Dit is de plek waar veel toeristen naartoe komen omdat hier de vulkanen liggen waar de gorilla’s leven. De vulkanen schijnen heel mooi te zijn.. maar het was bewolkt. Zo bewolkt dat je zelfs niet eens de voet van de vulkaan zag. En ook op de terugweg was er weinig te zien helaas.
Aangekomen in Gisenyi zijn we eerst lekker gaan eten. Noel heeft in Gisenyi gestudeerd dus weet precies waar je moet zijn. Na de lunch gingen we een beetje rondwandelen richting het strand en de markt. Gisenyi ligt aan Lake Kivu, een heel groot meer dat een groot deel van west-Rwanda beslaat. Je kunt erin zwemmen (en dat waren wij ook van plan, ware het niet dat er een heel weekend geen zon was en het dus een beetje te fris was om te zwemmen :( ), maar dit kan ook best gevaarlijk zijn. Onder het meer ligt heel veel methaangas dat ze opvangen om daarmee energie op te wekken. Het kan wel eens gebeuren dat er wat gas ongecontroleerd ontsnapt waardoor zwemmers doodgaan. In het verleden is dit regelmatig gebeurd (ook Noel heeft hierdoor een vriend verloren), maar het schijnt tegenwoordig wel wat meer gecontroleerd te zijn. Wij hebben er in ieder geval niks van gemerkt!
Ons hotel was heel erg fijn. Het heette Palm Garden, en we hadden ook heel veel palmbomen voor ons neus. Echt een paradijsje! Er waren allemaal fijne kleine hutjes met een warme douche! Jawel, de eerste warme douche sinds ik hier in Rwanda zit. Ik stond te springen toen ik merkte dat het water echt warm werd, wat heerlijk!
De volgende dag na het ontbijt zijn we eerst richting de Hot Water Springs gelopen. Dit zijn waterbronnen waar echt warm tot kokend water uitkomt. Het was heel klein en er zaten een heleboel mensen in te badderen (ja het was best raar dat wij even een kijkje in de badkamer van de lokale bevolking kwamen nemen), maar het was wel interessant om te zien. Ze waren zelfs aardappelen aan het koken in het water, handig! Alleen vraag ik me af hoe gezond het is, er hangen vreemde geurtjes om het water heen..
Daarna zijn we naar de Congolese grens gegaan. Niet om die over te steken, maar gewoon om even te kijken (hoe cool is het tenslotte dat ik ook Congo heb gezien! ;-)). Mensen uit Gisenyi en Goma (ja dat is de stad die ernaast ligt en ja daar wordt gevochten, maar nee we hebben er niets van gemerkt!) mogen onbeperkt de grens oversteken en er wordt dus best veel handel gedreven op die plek. Best interessant om te zien!

En wat gebeurt er verder in Kigali:
Bente en Anoek hebben ‘dé kast’ van King David ontdekt. ‘Dé kast’ is een kast waarin heel veel troep ligt, en die we hebben opgeruimd zodat Bente en Anoek daar hun kast van kunnen maken voor handenarbeid. Het was echt ongelooflijk wat daar allemaal uitkwam: drie gitaren (met en zonder snaren), klokkenspellen, een blokfluit, heel veel verf (allemaal van het Color Your Life project), geluidsregelaars, microfoons, een schooltas van een vergeten student met kleding en boeken, en héél veel bezems, en natuurlijk rattenkeutels ;-) We hebben de kast schoongemaakt (ja dat hebben we zelf gedaan, daar was iedereen natuurlijk heel erg van onder de indruk dat wij dat konden) en Bente en Anoek hebben hun spullen erin gelegd.

Verder komen alle leraren nu weer terug naar school aangezien de vakantie bijna voorbij is! Heel leuk om iedereen weer te zien en weer lekker met ze te kletsen. Ze kunnen zo grappig zijn soms. Laatst vroeg iemand aan me: ‘Why do they call that team FC Twente? Why not FC thirty or forty?’ Haha, tja dat is best een logische vraag als je geen idee hebt waar Twente voor staat. Ook willen ze soms een beetje Nederlands leren. ‘Ik wil graag weten hoe ik iemand moet groeten, hoe ik om eten of drinken moet vragen, en hoe ik ‘I love you’ kan zeggen! Op die manier overleef ik het wel in Nederland!’ En als ze dan een goeie poging doen om het netjes uit te spreken klinkt het alsof ze zitten te poepen op de wc, het is voor Afrikanen echt een hele moeilijke taal!

En verder ben ik de laatste dagen ook wat leuke dingen aan het doen. Vrijdag wezen lunchen, zondag ben ik met wat mensen wezen zwemmen, gisteren uit eten, vandaag weer wezen lunchen en morgen gaan we waarschijnlijk nog even relaxen in de sauna. Het wordt namelijk tijd dat ik afscheid ga nemen van iedereen :( Morgen is mijn laatste dagje en donderdagavond zal ik weer in Nederland zijn!
Tja, zo zit ik op dit moment dus tussen een stel half ingepakte koffers op mijn kamer en zitten de zeven weken Rwanda er alweer op. Het lijkt niet eens zo lang geleden dat ik op station Goes afscheid stond te nemen van pap en mam. Janken dat ik deed, ik was superzenuwachtig en vond het écht doodeng. Maar wat is het me goed bevallen!! Natuurlijk waren er dagen dat ik het even helemaal had gehad met het feit dat er weer eens twee dagen geen water was, dat iedereen je continu aanstaart en Muzungu naar je roept, en dat vooral communiceren heel moeilijk gaat. Maar ik begrijp wel waarom bijvoorbeeld Carolien van dit kleine landje in Afrika is gaan houden. Ondanks alle armoede, de onmacht die sommige mensen meemaken, de vreselijke geschiedenis en de chaos, is dit land vreselijk mooi, met geweldig lieve mensen. Misschien is het makkelijk praten voor mij omdat ik hier als ‘rijke blanke’ rondloopt, en ik besef ook zeker dat dit land niet voor iedereen zo mooi is als het voor mij lijkt. Maar toch, Rwanda heeft zeker wat.

Desondanks vind ik het wel fijn om weer terug te gaan naar Nederland. Een warme douche; een zacht bedje; meer variatie in eten en zacht bruin brood; zelf koken en schoonmaken (want ze geloven nog steeds niet dat ik dat gewoon kan..); lange zomeravonden waarbij het pas om 22.30u donker wordt in plaats van 18.00u; eindelijk eens een goede poging doen om mijn voeten schoon te maken; m’n familie en vriendinnetjes weer zien. Ik heb er best wel weer zin in! Maar ik ga Rwanda ook wel vreselijk missen. De overheerlijke mango’s en avocado’s die Auntie me altijd voorschotelde (ja in Nederland zijn ze noooit zo lekker en zo groot!); Auntie zelf, ze is echt een schat!; al die lieve en leuke jongens en meiden uit het tutorhuis; de leraren op school; alle andere lieve mensen die ik heb leren kennen; de irritante Rwandese hiphop muziekjes die je overal hoort maar die ik nu stiekem toch wel heel leuk vind; de zon (al zal ik proberen om hem mee te nemen!); de gare moto’s en busjes die uiteindelijk toch best comfortabel zijn; de stad. Genoeg redenen om terug te keren denk ik, en ik weet nu dat ik dat zo snel mogelijk wil doen!

Veel mensen zullen overigens wel benieuwd zijn of de speeltuin nu ook al klaar is nu ik vertrek: helaas, nee. Er is hard aan gewerkt de laatste weken, maar niet hard genoeg. Ik had er zelf al wel rekening mee gehouden dat het niet klaar zou zijn, want dit is nou eenmaal Afrika en je moet dus niet te hoge verwachtingen hebben. Het grootste werk is gelukkig al gedaan. Anoek en Bente gaan me helpen om het laatste werk te coördineren en zullen me ook op de hoogte houden. Hun berichten zal ik uiteraard naar mijn blog zetten! Iedereen de me tot nu toe heeft gesteund wil ik heel erg hartelijk bedanken! Donaties kunnen nog steeds gemaakt worden aangezien we vanwege geldgebrek nog geen nieuwe volleybalpalen hebben kunnen kopen. Als alle donaties uiteindelijk binnen zijn en dit ook genoeg is voor nieuwe volleybalpalen zal de school dit zelf regelen. Ook zullen er nieuwe basketbal- en volleybal ballen gekocht worden.

Goed, ik ga verder met mijn tas pakken, wat een rotwerk! Tot heel snel iedereen! (:
Liefs!