Update!

Mwiriwee!

Weer eens een update uit het warme Afrika! Volgens mij zit ik al bijna op de helft. Man wat gaat het snel, ongelooflijk!
Het gaat heel goed hier. Ik heb weer een beetje vanalles gedaan de afgelopen tijd. Afgelopen dinsdag is Carolien hier aangekomen, erg fijn natuurlijk! Die middag meteen geluncht met haar, Noel, Noels zusjes en nog wat Amerikaanse vrienden van Caro. En daarna lekker bijgekletst met Caro alleen. Vanochtend is ze ook even naar King David gekomen om hier te kijken. Ze heeft iedereen ontmoet , erg leuk! Iedereen zei ‘Oohh, she is the one!’ Haha, ik had veel mensen verteld dat ze zou komen dus ze wisten wie ze was! ;-)

Mara en Bart zijn een beetje in een vakantiemodus en af en toe word ik daar wel wat in meegesleept. Zo hebben we een poging gedaan om de top van Mount Kigali te bereiken. Vanaf daar schijn je een supermooi uitzicht te hebben op Kigali. De top hebben we bereikt, maar het uitzichtspunt op Kigali niet (al hoorde ik de volgende dag van Noel dat we gewoon nog een klein stukje door hadden moeten lopen..). Wel hadden we een supermooi uitzicht op het gebied achter Kigali met een prachtige zonsondergang, echt heerlijk! (foto’s staan op facebook!)

Woensdag ben ik met Jackson mee geweest, een vriend van Carolien. Hij werkt voor Miracle Corners Rwanda en zij hebben een youth community centre gebouwd in een dorp een uurtje van Kigali vandaan. Zij geven daar lessen in naaien, Engels en computer aan mensen van 16 tot 35 jaar (of soms zelfs ouder). Het zag er echt heel goed uit allemaal! Hele mooie nieuwe computers en een bibliotheek met boeken waarop zelfs mijn universiteit jaloers op zou zijn! Jammer alleen dat niemand ze gebruikte, mensen hier hebben niet zoveel interesse in lezen… Jackson heeft mij gevraagd om hen te helpen met wat Engelse lessen. Ze hebben nu vanwege de vakantie een speciaal programma waarop ze bijvoorbeeld Engelse films vertonen om daarna een discussie er over te hebben zodat de leerlingen op een leuke manier toch met Engels bezig zijn. Het idee is dat ik hen daarbij een keertje ga helpen, als het goed is volgende week!

Ook is er deze weken een grote Expo aan de gang in Kigali. Het is een soort festival waarop allemaal bedrijven en winkels hun producten showen. Ik ging er woensdagavond naartoe, beetje jammer alleen dat toen we echt nét het terrein opliepen de stroom uitviel.. Tsja dat heb je hier regelmatig ja. Er was geen generator dus het was echt pikdonker. We zijn toen eerst maar naar de barretjes gelopen om bier te drinken. Het podium had wel een generator dus er was wel muziek, dat was wel fijn. Na een uurtje was de elektriciteit weer terug en zijn we een rondje gaan lopen, maar helaas waren veel shopjes toen al gesloten.

Vorige week vrijdag was ik jarig! Ondanks dat ik het wel had verteld aan ongeveer iedereen hier, waren toch wel veel mensen het vergeten. Een beetje jammer, maar ik had ook het idee dat er hier niet zoveel waarde wordt gehecht aan verjaardagen dus misschien dat het daardoor komt. ’s Middags ben ik met Yvonne en Catherine, de zusjes van Noel, wat wezen drinken in town. Catherine zit op een kostschool en had nu vakantie, dus het was de eerste keer dat ik haar zag. Hele leuke meiden! ’s Avonds ben ik nog met Alain, een vriend van me, en een aantal van zijn vrienden wezen stappen in Sundowner. In ieder geval een hele toffe verjaardagsnacht gehad! :)

M’n speeltuinproject hier komt overigens langzaamaan van de grond. Emmanuel probeert me goed te helpen dus dat scheelt al veel. De opdrachtgever heeft m’n tekeningen en zou ermee aan de slag gaan zodat ik weet hoeveel het gaat kosten. Daarnaast had de manager van het bouwproject van school gisteren al mannen aan het werk gezet om de grond waar mijn speeltuintje zou komen te levelen, alleen is dat om de een of andere manier vrij snel alweer stopgezet. De reden is nog een beetje vaag, maar ik was allang verbaasd dat ze er aan waren begonnen! Ik verwachtte eigenlijk dat ik het nog wel een aantal keer had moeten vragen, maar blijkbaar waren ze het niet vergeten dus dat is positief!

Afgelopen zondag ben ik met Glenn, de eigenaar van het guesthouse waar Caro vorige zomer verbleef, mee geweest naar een trip naar Nyarabuye. Nyarabuye is een klein dorpje in het zuidoosten van Rwanda, bijna tegen de grens van Tanzania. Ook hier zijn tijdens de genocide vreselijke dingen gebeurd, zoals je eigenlijk overal in Rwanda wel verhalen hebt. Bijzonder was echter dat we niet speciaal naar dat dorp gingen om het ‘algemene verhaal’ aan te horen, maar we kregen het verhaal te horen van één persoon. Placide is een goede vriend van Glenn en heeft tijdens de genocide vreselijke dingen gezien en beleefd. Hij was zes jaar oud toen hij met zijn familieleden ging schuilen in de schoolgebouwen en kerk van zijn dorp. Samen met nog een paar duizend mensen dachten ze daar veilig te zijn. Placide heeft ons precies verteld en laten zien waar hij zat toen de rebellen kwamen, wat er gebeurde en wat hij zag, waar hij heen vluchtte om te schuilen en hoe hij uiteindelijk heeft kunnen overleven. We hebben zijn hele ‘route’, die ongeveer twee weken duurde, gelopen. Het is echt een vreselijke gebeurtenis, waarbij hij zijn moeder voor zijn ogen heeft zien sterven, waarbij hij door granaatscherven in zijn benen niet meer kon lopen en zichzelf een paar kilometer over de grond vooruit heeft moeten slepen, hoe zijn familie hem dumpte omdat hij een zogenoemde kakkerlak was, en hoe hij meerdere keren de dood in de ogen heeft gekeken maar dankzij flink wat geluk het heeft overleefd. Wat een verhaal, en wat een ongelooflijk sterke en moedige jongen is Placide. Hij vertelde dat het iedere keer vreselijk zwaar voor hem was om daar te zijn, en dat was ook goed aan hem af te lezen, maar hij doet het enkel om mensen bewust te maken van wat er is gebeurd.
Terwijl ik dit schrijf ben ik weer vreselijk onder de indruk en springen de tranen in m’n ogen. Wat er is gebeurt hier in Rwanda is echt vreselijk, ongelooflijk en onvoorstelbaar, maar toch is het gebeurd. Soms zit ik in de bus en besef ik me gewoon dat iedereen om me heen die ouder is dan achttien jaar wel iets van de genocide heeft meegekregen. Je zit tussen slachtoffers en moordenaars, het is soms zichtbaar door fysieke littekens, maar vaak blijft het onzichtbaar en hebben ze vooral psychische littekens. Je merkt er niks van, maar uit gesprekken met Placide kwam naar voren dat de haat tussen Hutu’s en Tutsi’s nog diep van binnen zit. We hebben het ook over de politiek gehad en hoe het zou zijn als de huidige president weg zou gaan. Hoe stabiel en ontwikkeld het land er nu wel niet uit mag zien, ik heb het idee dat het wel eens een groot probleem zou kunnen zijn als de president komt te overlijden o.i.d., want volgens mij zijn er nog genoeg mensen die daarna voor de macht willen strijden.

Na Placides rondleiding zijn we naar Gorette gegaan, een vrouw die lerares was geweest op de basisschool naast de kerk. Ook zij heeft veel meegemaakt, en is tijdens de genocide opgevangen door een Hutu echtpaar. Zij hebben hun leven geriskeerd om een Tutsimeisje te redden. Leuk was dat de ‘mama’ (de Hutuvrouw) ook aanwezig was. Ze spraken geen Engels, maar via Placide hebben ze wat kunnen vertellen. Daarna kregen we een heerlijke Afrikaanse lunch van hen, echt super gastvrij want ze zijn behoorlijk arm.
Opvallend vond ik dat de mensen op het platteland sowieso veel gastvrijer zijn dan in de stad. Overal waar ik kom, van stad tot platteland, hoor ik ‘Muzungu Muzungu!’, maar nergens is dat leuker om te horen dan op het platteland. De gezichten van de mensen daar zijn prachtig als ze je hebben opgemerkt: eerst is er de verbazing met de grote bruine ogen, en daarna komt een grote glimlach op hun gezicht. De mensen zijn oprecht blij om je te zien, omdat ze echt nauwelijks of zelfs nooit met blanken in aanraking komen. In de stad is dat gevoel veel anders en kan ik er soms echt gek van worden als iedereen continu naar me staart of roept, maar op het platteland had ik er totaal geen problemen mee. De mensen zijn zo vreselijk lief en gastvrij, echt geweldig!

Gisteravond vierden Mara en ik onze verjaardagen en Mara haar afscheid! Mara vertrekt vanavond weer naar Nederland, erg jammer want ik kan het goed met haar vinden. Bart blijft hier nog dit weekend en vertrekt maandag. We hadden iedereen uitgenodigd om naar het tutorhouse te komen en hadden drankjes en hapjes geregeld. We wisten niet zo goed wat we moesten verwachten (Rwandezen en afspraken gaan namelijk niet zo goed samen..) maar er zijn best veel mensen op komen dagen en het was heel geslaagd! We hadden de tafel op de veranda gezet en de jongens en meiden hebben echt de hele middag spelletjes zitten spelen, supergezellig!

Nouja voorlopig was dit het wel weer! Hoe gaat het in Nederland??

Liefs!