Weekje Rwanda & more...

Er zijn wederom een paar weken verstreken en mijn tijd in Burundi zit er zelfs al bijna op! In de afgelopen twee weken ben ik best druk bezig geweest. De eerste week vooral met vakantie vieren in Rwanda. Die week was echt heerlijk. Ten eerste super fijn om terug te komen in Rwanda na meer dan twee jaar, ten tweede super fijn om Carolien weer even te zien, en ten derde vooral super fijn om dat weekje Rwanda met Stephan te kunnen delen! Helaas zijn Stephan en ik wel behoorlijk ziek geweest (waarbij we allebei sowieso ongeveer 1 dag volledig plat lagen en alles eruit gooiden wat er uit ons kon komen), maar dat mocht de pret niet drukken. De eerste dag heb ik een hele dag als een slappe vaatdoek op bed gelegen, en heeft Stephan met Carolien een klein beetje de stad verkend. Op zondag zijn we met Carolien naar een meertje gereden, waar we vrij weinig hebben gedaan en vooral van het uitzicht en de tocht er naartoe hebben genoten. Stephan werd helaas ’s avonds erg ziek en heeft zich de hele nacht behoorlijk beroerd gevoeld. De volgende dag zijn we toch met de auto naar het zuiden gereden, richting Nyungwe Forest. Onderweg zijn we nog langs the King’s Palace geweest, een museum waar ik al eerder ben geweest maar wat toch leuk blijft om te zien! Hier is het oude (nagemaakte) paleis en het nieuwe paleis van de laatste koning te zien. Daarna zijn we verder gereden, waarna we na een rit van bijna 6uur (waarvan ongeveer 2uur door de jungle) aankwamen bij het guesthouse in Nyungwe Forest. Twee jaar geleden ben ik hier ook geweest met mijn ouders, en de omgeving is nog steeds zo ongelooflijk prachtig als toen. We waren van plan om een aantal leuke hike tochten te doen, maar doordat we ons allebei niet top fit voelden hebben we uiteindelijk maar 1 kleine wandeltocht gedaan. Deze tocht was wel erg tof, doordat het ons ook door de boomtoppen in de jungle leidde. Ze hebben drie enorme bruggen geplaatst, een ‘canopy’, waarbij je op het hoogste punt ongeveer 60meter boven het bos bungelt. Erg wiebelig en hoog, maar ook zeker een prachtig uitzicht! De volgende dag hebben we zelf wat rondgewandeld door de theevelden en zijn we doorgereden naar ons volgende hotel. Dit hotel lag in Cyangugu, wat aan het Kivu meer ligt op de grens met Congo. Ons hotel was prachtig, mooi en luxe, en we hebben hier dan ook enorm van genoten! Lekker eten, nog een boottochtje, en vooral ontzettend genieten van het uitzicht op het meer en Congo. Vrijdag hebben we de grote rit terug naar Kigali gemaakt, waar we ’s avonds zijn gaan eten bij Noel en zijn zusjes. Erg leuk om hen weer te zien! Zaterdag was het tijd om mijn school te bezoeken waar ik 2.5jaar geleden een zomer heb doorgebracht. Niemand wist dat ik er aan zou komen omdat ik niemand had kunnen bereiken, maar we hadden ‘geluk’, want er was een speciale ceremonie bezig waar wij natuurlijk echt even bij moesten komen zitten. We werden naast de directrice en de andere gasten gezet (de mannen van de organisatie waarvoor ik toen vrijwilligerswerk had gedaan) en de fototoestellen en filmcamera’s werden zowat in ons hoofd geduwd. Ik zei dat we maar even bleven, maar ik vond het ook erg lastig om zomaar tussendoor alle speeches en dans rituelen er vandoor te gaan, maar na 2uur hebben we toch maar vriendelijk bedankt en zijn we weggegaan. Jammer dat ik niet echt met mensen heb kunnen praten, maar de Rwandezen kennende had deze ceremonie nog wel een paar uur langer door kunnen gaan en dat kon ik Stephan niet aan doen. Ik moest ook mijn auntie die toendertijd voor mij zorgde nog even zien natuurlijk, dus die heb ik ook nog opgezocht. Super tof om haar weer te zien, maar ook heel tof om te zien hoe enorm veel de King David Academy zich heeft ontwikkeld! Het is enorm groot geworden en alles zag er super goed uit. En voor de mensen die het zich nog kunnen herinneren: de speeltuin waarvoor ik toen geld had ingezameld staat er ook nog. Oké, niet helemaal op een bruikbare manier, want de schommels lagen op hun zijkant, maar ik heb goede hoop dat ze er ooit nog iets moois mee gaan doen op de grond naast het nieuwe schoolgebouw. Het klimrek had wel een mooi plekje gekregen. De rest van het weekend hebben we nog gezwommen bij Hotel des Milles Collines (van de film ‘Hotel Rwanda’), het memorial bezocht, en een beetje rustig aan gedaan. Zondagavond vlogen wij allebei weer naar huis. Of ja, huis… Stephan echt naar huis, en ik terug naar Burundi.

Ik heb afgelopen week best goed gewerkt en ben nu vooral veel individuele interviews aan het afnemen. Afgelopen weekend ben ik naar Rutana gegaan, een klein ‘stadje’ hier twee uur vandaan waar Myrna woont. Juliette en Floor kwamen ook, en we hebben lekker de toerist uitgehangen bij een aantal van de weinig toeristische attracties die Burundi kent. Op zaterdag gingen we naar een soort van vallei/canyon, waarbij we een mooi uitzicht hadden waarbij we in de verte zelfs naar Tanzania keken. Daarna zijn we naar ‘des chutes’ geweest, een aantal prachtige watervallen. Op zondag zijn we nog naar een van de bronnen van de Nijl geweest, die helaas erg teleurstellend was aangezien ze er een soort pierenbadje van hadden gemaakt. Een eindje verderop waren echter ook natuurlijke warm water bronnen. Dit was een plek waar de lokale bevolking vooral hun warme bad nam, maar het was tegelijkertijd ook echt een paradijsje! Het was een heel fijn weekend, waarin we ook vooral genoten hebben om bij elkaar te zijn en weer lekker bij te kletsen. Daarbij stond ik ook weer versteld van de schoonheid van Burundi.

Ondanks dat dit land zo mooi is kan ik Burundi helaas nog steeds niet mijn thuis noemen, en ik ben dan ook blij dat het einde in zicht is. Ik kan mezelf nog wel druk bezig houden met het afronden van mijn onderzoek en de laatste interviews, maar het is met weinig enthousiasme meer. Ik moet toegeven dat ik nogal Burundi-moe ben. Moe van het altijd maar moeten lachen en vriendelijk zijn, altijd geduld hebben, de Franse taal, het Kirundi, het aangestaard en nageroepen worden door mensen, het gelach en gepraat achter mijn rug om in een taal die ik niet versta maar waaraan ik wel hoor dat het over mij gaat, moe van het bed waarin ik nog steeds niet lekker lig, moe van de stad waarin ik woon, waar heel weinig te doen is en waar het soms best eenzaam is. En, dit klinkt misschien heel fout en zo bedoel ik het niet, maar ik word ook een beetje moe van de omstandigheden waarin Burundi verkeerd. Wat ik bedoel is vooral dat sommige verhalen die ik van meisjes hoor en de dingen die ik om me heen zie best wel overdonderend zijn. Armoede is overal zichtbaar. Kinderen komen op blote voeten naar school, eten soms nauwelijks, moeten veel werken, hebben soms enorm veel stress door situaties thuis, en kunnen vaak alleen maar hopen op een toekomst waarin zet het liefst dokter willen worden en hun familie uit de armoede kunnen helpen. Vandaag reed ik met de bus van Bujumbura naar Gitega en zag ik een paar kleintjes van een jaar of 8 langs de weg wanhopig met onze bus mee rennen in de hoop dat ze een paar van hun citroenen konden verkopen. Met de verkiezingen die naderen loopt de spanning hier ook steeds meer op (wat in sommige gevallen leidt tot meer geweld in de hoofdstad bijvoorbeeld), en nog meer geweld is wel het laatste wat dit land kan gebruiken. Ik hoop dat deze verkiezingen 10 jaar nadat de oorlog is beëindigd echt eens iets goeds voor dit land gaat brengen, maar ik vrees het ergste helaas. Dit is een overbevolkt land dat weinig toeristische attracties kent, dat weinig interessante export producten te bieden heeft, waar corruptie en vriendjespolitiek heel normaal is, en een land dat voornamelijk het hoofd boven water houdt door de vele organisaties die hier werken en proberen het land te ontwikkelen. Armoede en ongelijkheid is overal, right in your face, en dat is heftig. En hoe vreselijk is het dan om te denken dat ik het eigenlijk niet veel langer vol zou kunnen houden dan de 2.5 maand die ik hier gepland heb, en om zo enorm uit te kijken naar het feit dat ik hier over twee weken weg ben en weer kan genieten van alles wat we in Nederland hebben. En toch is het zo. De laatste anderhalve week dat ik nog in Gitega zit ga ik dan ook keihard mijn best doen om nog zoveel mogelijk informatie te verzamelen, want ik alleen maar kan hopen dat onze onderzoeken iets kunnen bijdragen voor de toekomst van dit land en de kinderen, hoe klein het ook is.