Burundi!

Het is alweer zo ver. Mijn tassen staan (half ingepakt) klaar, slippers uit de kast, paspoort is boven water gehaald, en de laatste vaccinaties zijn weer in de armen gespoten. Het grootste verschil met mijn andere reizen is dat er een aantal weken met stress en drukte aan vooraf zijn gegaan, zodat ik dit keer ook een onderzoeksvoorstel in mijn koffer kan stoppen. Zondagochtend vlieg ik namelijk naar Burundi, waar ik 2.5e maand onderzoek ga doen voor mijn master studie International Development Studies.

Burundi dus! Het land van… ehh, ja van wat eigenlijk? Buurland Rwanda is een stuk bekender (zeker in mijn eigen familie), maar Burundi heeft eigenlijk ongeveer dezelfde geschiedenis. Groot verschil is dat het grote geweld niet een paar maanden duurde (zoals in Rwanda), maar dat dit pas rond 2005 was afgelopen (na 13 jaar oorlog). Ik hoor het jullie denken: ‘Oei, dat is nog niet eens zo lang geleden’. Dat klopt. Tegenwoordig schijnt Burundi vooral heel arm te zijn en zijn er helaas ook nog genoeg (politieke) spanningen. UNICEF is een project gestart dat zich richt op ‘education and peacebuilding’, en mijn onderzoek zal dan hopelijk ook in de lange termijn bijdragen aan de activiteiten waarmee UNICEF bezig is in Burundi. Heel bijzonder dat ik hieraan kan meewerken! Mijn onderzoek zal gaan over met wat voor geweld/moeilijkheden meisjes op basisscholen te maken krijgen en hoe zij hier zelf mee om gaan. Ik heb een (vind ik zelf) mooi voorstel geschreven, maar dit is natuurlijk allemaal maar theorie. Ik moet het ook echt gaan uitvoeren! Dat wordt scholen zoeken, heel veel rondkijken om te zien hoe alles eraan toegaat, meisjes/jongens/leraren/andere relevante personen interviewen, en nog meer interviewen, en dit alles uitwerken en opschrijven in een thesis. En dat vind ik enorm spannend, mijn eerste echte onderzoek!! Dit is waar je docenten al vanaf het eerste jaar mooie verhalen over vertellen: hun avonturen ‘in het veld’, zoals wij dat zo mooi noemen.

Ben ik er klaar voor? Nog niet echt. Ik heb een ticket, een reisgenoot (dat gelukkig wel, een klasgenootje), en iemand die ons als het goed is van het vliegveld komt ophalen, maar: waar ga ik eigenlijk slapen? Hoe kom ik vanaf de hoofdstad naar het stadje waar ik onderzoek ga doen? En hoe staat het eigenlijk met mijn Frans? Mwah, gaat wel. Maar beter nog: hoe staat het met mijn Kirundi? Ja dat spreek ik dus niet, dus moet ik een tolk regelen. Waar vind ik nou weer een tolk? Hoe zorg ik ervoor dat een school mij toelaat om onderzoek te doen? En willen mensen überhaupt wel met mij praten?? Etc. Etc.
Ja, ik vind het spannend. Maar mijn motto is altijd: alles komt goed. Dus dit keer ook. De eerste dagen staan er een aantal meetings gepland en we gaan samenwerken met studenten van de University of Burundi, dus wanneer we daar zijn zal alles waarschijnlijk steeds meer op zijn plek vallen. En na een weekje zie ik mijn lieve zusje weer die toevallig in Burundi moet zijn voor haar werk, dus dat is allemaal fijn! En als ik dan toch dicht bij Rwanda zit kan ik hopelijk ook nog een bezoekje aan Rwanda brengen, als alles goed gaat met Stephan samen. Jeeee. Daar kijk ik nu al naar uit.

Op deze blog zal ik dus alles wederom bijhouden wat ik op dit grote avontuur ga beleven! I’ll keep you posted!

Liefs, Heleen