De eerste week

Jambo Jambo!

De eerste week is alweer bijna voorbij dus ik denk dat het tijd is voor een kleine update.
Zondagavond kwamen Juliette en ik aan in Bujumbura. De visumaanvraag op het vliegveld ging natuurlijk op z’n Afrikaans (sloom en zonder logica) en Juliette en ik hadden het ook nog eens voor elkaar gekregen om met onze paspoorten onder aan de stapel terecht te komen. Na een uur verlieten we pas als laatste het vliegveld (jazeker, het was helemaal leeg). Dit was wel lekker makkelijk om onze bagage te vinden en ook onze driver die ons op kwam halen hadden we meteen in het vizier (hij was tenslotte de enige die stond te wachten).
Onze chauffeur Olivier was een super aardige man die ons met veel geduld langs verschillende hotels heeft gereden. Uiteindelijk hebben we gekozen voor een hotel in het centrum: Hotel l’Amitie. Daar ontmoetten we meteen Gea, een Nederlandse vrouw die enkele jaren in Burundi heeft gewerkt en nu even terug was voor vakantie. Gea is echt enorm behulpzaam en zonder haar waren de eerste dagen veel lastiger geweest. Zij heeft ons op maandag bijvoorbeeld meegenomen om een simkaart te kopen, geld te pinnen, en heeft ons de fijne plekjes voor goede koffie of een broodje in Bujumbura laten zien. Ook heeft zij de eerste dagen wat geholpen met vertalen, want alles is in het frans! Maandag kwam ook Myrna aan. Zij studeert aan de VU Universiteit en doet mee met hetzelfde project, maar zij zat al een week in het kleine dorpje Rutana waar zij onderzoek doet. Maar maandag was het team dus compleet! Leuk vooral om alvast wat ervaringen te horen van Myrna.

Dinsdag moesten we om 8.00u ’s ochtends al op de universiteit wezen voor een meeting met de studenten en leraren van l’Université de Burundi waarmee we samenwerken. Tijdens de meeting heb ik ook mijn Burundese collega ontmoet: Léonidas. We zijn allemaal aan een Burundese mede student gekoppeld waarmee we naar dezelfde plek gaan om onderzoek te doen.
Ik vond het opvallend dat iedereen ook echt daadwerkelijk op tijd aanwezig was en dat we het programma konden gaan volgen zoals het was opgesteld. De eerste twee uur gingen redelijk zoals gepland, maar na de ochtendpauze helaas niet meer. Alle studenten (5 Burundese en 3 Nederlandse) moesten hun onderzoeksplan presenteren waarna er vragen konden worden gesteld of commentaar kon worden gegeven. Het commentaar was helaas erg frustrerend en de Burundese docenten bleven maar doorhameren over dingen die wij totaal niet belangrijk vonden. En klein detail dat het allemaal nog een stukje erger maakte: alles was in het frans! Juliette en ik hadden in het vliegtuig flink ons best gedaan om onze presentatie in het frans voor te bereiden, dus dat ging prima, maar de Burundezen praten vaak snel en binnensmonds en het is lastig om daar naar te luisteren. In totaal duurde de meeting 6.5uur, dat was 2.5uur langer dan gepland. ’s Middags waren we dus behoorlijk gaar en zijn we op het gemakje de stad in gedoken. We vonden onder andere een supermarkt waar ze zelfs winterthee verkochten (heel belangrijk in een land waar het gemiddeld 25 graden is!).
Woensdag hadden we nog een meeting op de Nederlandse ambassade met Maaike, een Nederlandse vrouw die al een tijdje werkt in Burundi op het gebied van SRHR, gender en education. Maaike is tevens de collega van Carolien (de ambassade van Burundi en Rwanda werken nauw samen) en dus werd ik overal voorgesteld als ‘het zusje van..’ :p Maaike is echt super aardig en had lekkere broodjes voor ons besteld, en we hebben haar verteld over wat onze plannen zijn de komende twee maanden.
Donderdag was een spannende dag, want mijn verhuizing naar Gitega stond op de planning. Juliette doet haar onderzoek in Bujumbura en verhuisde naar een huis dat ze had gevonden, en Myrna was alweer terug naar Rutana. Léonidas kwam me ophalen bij het hotel en samen zijn we naar Gitega gereisd met de bus. De rit duurde ongeveer 2uur en was er eentje zoals ik al vaker heb gehad in Afrika. De buschauffeur had er behoorlijk de vaart in en schoot omhoog de bergen in. Onderweg kijk je je ogen uit: kleine dorpjes, andere busjes die met een vaart de bocht om scheuren, fietsen die enorm zwaar beladen van de heuvel af denderen (sommigen met een fluitje in hun mond zodat ze anderen kunnen waarschuwen dat ze eraan komen) en verder veel mensen langs de weg.
Aangekomen in Gitega gingen we op zoek naar een hotel voor mij. Léonidas woont in Gitega dus die heeft sowieso onderdak. Ik logeer nu in een hotel iets verder van het centrum, maar het is mooi, schoon, en heeft wifi.
De indruk die ik tot nu toe van Gitega heb is prima. Bujumbura is klein maar druk en voelde niet heel fijn aan. Je moet altijd op je hoede zijn en er lopen best wat straatkinderen en bedelaars rond. Gitega is ook best druk, maar voelt een stuk relaxter. Er is een centraal stuk waar het altijd heel druk en levendig is, maar daarbuiten is Gitega ook rustig, mooi en groen.
Vrijdag zijn we eerste langs het gemeentehuis van Gitega gegaan, waar we een handtekening gingen vragen van de ‘gouverneur’ zodat hij ons project goedkeurt. Hij was helaas niet aanwezig, maar we hebben wel een handtekening gehad van iemand die er ook heel belangrijk uit zag. Daarna gingen we naar het lokale ministerie voor education, waar we ook even ons gezicht lieten zien en vertelden over ons project. Van een student die hier vorig jaar ook is geweest voor het zelfde project had ik gehoord dat ik ook zeker langs het Centre Culturel/American Corner en Alliance Française moest gaan. Dit zijn twee centra die zich bezig houden met franse of engelse taal, en diverse andere activiteiten aanbieden voor kinderen. Bij beide centra werd ik ontzettend vriendelijk onthaald. De centra zijn ontzettend mooi en er is ook eventueel veel ruimte beschikbaar voor mij om te werken. Ik was dan ook van harte welkom en kijk er al naar uit om daar vaker langs te gaan!

Ik zit nu te ontbijten en ga straks weer terug naar Bujumbura voor het weekend. Carolien stapt zo namelijk in het vliegtuig naar Bujumbura dus we gaan een weekendje relaxen en kletsen! Zin innnn!

x Heleen