De tweede week!

Joehoe!

Time flies, and so far so good!
Vorig weekend was heeeerlijk met Carolien. Echt super fijn om haar weer te zien en lekker bij te kletsen! Kijk er nu alweer naar uit om haar weer te zien. De volgende keer staat sowieso gepland, want Stephan vliegt 27 februari naar Rwanda dus dan zal ik er maar voor zorgen dat ik daar ook ben! Yaaay, super veel zin in!

In Gitega gaat het verder best goed. Ik heb ondertussen een school gevonden waar ik ben begonnen met mijn onderzoek, en ik hoop morgen ook een tweede te vinden. Ik heb donderdag- en vrijdagochtend geobserveerd. Dat is dus gewoon een ochtendje zitten, rondkijken en luisteren. De school vind ik tot nu toe best leuk. Het is een school die naast een andere basisschool zit en nog een middelbare school er tegenover. Er is een enorm veld tussen waar het dus heel druk is met kinderen. Op de twee basisscholen alleen al zitten 1000 leerlingen! Ik heb de ene dag met de 6e klas en de andere dag met de 5e klas gezeten. In Burundi zijn er maar 6 klassen voor de basisschool (de officiële leeftijd om naar de basisschool te gaan is hier van 6 tot 12) dus dit zijn de oudste leerlingen. De leeftijden verschillen echter nogal. In de 6e zaten volgens de docent leerlingen van 11-16 jaar. Beide klassen zijn ook erg groot: 70-80 leerlingen. Ik vond persoonlijk de 5e klas het leukste. De docenten waren heel erg nieuwsgierig naar me en de leerlingen ook, en ze vonden het erg leuk dat ik in de pauze met ze mee wilde doen met voetbal (helaas voor hen was er geen voetbal meer te vinden, ik vond het niet zo erg!).

Verder had ik nog wat andere kleine activiteiten op het programma staan dit weekend. Er is weinig te doen in Gitega, maar ik ben zaterdag meegesleept naar een weeshuis dat gerund wordt door een stel hele lieve Katholieke zusters. Ik heb daar maar een uurtje gezeten en helaas niet zoveel met de kinderen kunnen kletsen, maar wie weet kom ik nog eens terug. En zondag was ik uitgenodigd door iemand om bij hem en zijn familie thuis te komen eten. Erg leuk om hen te ontmoeten en wat meer van Gitega te zien!

Ook heb ik vorige week mijn eerste ‘interview’ afgenomen. Al durf ik het nog niet echt een interview te noemen. Ik had wat vragen op papier gezet en ben bij een organisatie naar binnen gelopen, maar mijn Frans is zooo slecht. Gelukkig heb ik het wel opgenomen en ik verstond wel dat die man wat interessante dingen zei, maar ik kon zo weinig antwoorden. Ik moet het nog even goed terug luisteren en kan gelukkig altijd nog terug als ik nog vragen heb.

De Franse taal is dus wel echt een groot struikelblok. Communicatie is gewoon alles, al is het maar om je minder eenzaam te voelen. Ik kan het meeste wel verstaan, maar terug praten is een ander verhaal. De ‘gesprekken’ zijn nogal eenzijdig, en ik voel me een beetje een debiel kind die alleen maar kan knikken en ja zeggen. Gelukkig zijn Burundezen heel goed in lange verhalen houden en overal omheen draaien, dus vinden ze het vast niet erg dat ik hen niet teveel stoor in hun verhalen. Nu alleen nog een betere tactiek verzinnen om de verhalen in mijn beste frans te kunnen afkappen!
Voor mijn onderzoek heb ik gelukkig een docente Engelse taal bereid gevonden om mij te helpen. Dat scheelt weer heel veel struggles met alles uitwerken en analyseren. Ik heb vandaag met haar aan tafel gezeten en mijn eerste focus group interviews staan gepland voor volgende week. Ben benieuwd hoe dat zal lopen!

Verder ben ik al redelijk gewend aan Gitega. Ik weet waar ik mijn fruit moet halen op de markt, waar ik chapati, bruin brood en pindakaas kan halen voor mijn ontbijt, en ik weet de weg ook best goed. De prijzen weet ik ook enigszins, en ik heb het idee dat ik weinig wordt afgezet. Toch fijn!

Ik ben ondertussen ook al redelijk gewend aan de cultuur. De vele en harde geluiden van radio’s/telefoons/tv’s/boxen/zingende nonnen tegenover mijn hotel/mekkerende geiten/jankende honden merk ik al nauwelijks meer. Ik geef verder ook heel heel heel veel handjes, want dat doe je bij bijna iedereen die tegenkomt en waarmee je een kort gesprek hebt. En dat doe je dan als je hallo zegt, en ook als je doei zegt. En dus ook als je een zeer kort gesprek hebt, waarbij je binnen een minuut dus twee keer handjes schudt. En dat heb je zelfs als je een hele kamer vol mensen handjes moet schudden, dat had ik bij het secretariaat van het lokale ministry of education. Ik verstond niks van wat er gezegd werd, want m’n collega voerde het gesprek in Kirundi, maar bij binnenkomst had ik 8 handjes geschud, en na 3 minuten deed ik dat netjes nog een keer over toen we alweer weggingen.

Verder ben ik alweer volop gewend aan het ‘sissen’ dat je doet als je aandacht van iemand wilt hebben: de serveerster, de moto-driver, de beltegoed verkoper. Je doet ‘tss’ en ze komen naar je toe. Helaas wordt er ook weer veel gesist naar mij, want ik ben tenslotte toch een muzungu (blanke). Ik ben dan ook een van de weinige muzungu’s in het stadje. En dan ben ik ook echt de enige gekke muzungu die niet in een auto rijdt of wat geld betaald voor een moto, maar die overal naartoe loopt. En dan loop ik ook nog eens heeeel erg snel voor Afrikaanse begrippen. Want ja ik vind lopen niet zo heel erg eigenlijk, het is hier tenslotte lekker weer en het stadje is maar klein. Maar ja, dat vinden ze allemaal maar raar. Dus lachen ze soms een beetje om me. Dan hoor ik alleen het woord ‘muzungu’ en dan allemaal gelach en gegiechel en dan roepen ze nog wat in Kirundi wat ik niet versta, en daar word ik wel een beetje moe van… Het went, maar eenzaam is het soms wel, zeker omdat mijn frans dus niet zo goed is. Maar voorlopig red ik me goed genoeg.

Geduld leer ik hier ook weer te hebben. Vooral wat betreft het wachten op eten in mijn hotel. Op de een of andere manier lukt het ze niet om dat binnen een uur klaar te hebben. Donderdagavond was zelfs het toppunt: 3 uur gewacht op mijn geitje! Ze zeiden dat ze het niet vergeten waren, maar toch betwijfel ik dat een beetje.. De strategie is dus om op tijd te bestellen, zodat je het krijgt wanneer je ook daadwerkelijk honger hebt!

So far, so good dus. Mijn onderzoek begint te rollen, al had ik gehoopt dat het wat sneller zou gaan, maar ik mag niet klagen. Voor deze week staat er op de planning om nog te observeren, een school buiten de stad te zoeken, en hopelijk een stuk of twee goede interviews met lokale organisaties. In het weekend ga ik naar Bujumbura om even samen met de meiden uit Nederland te relaxen. Zin in!

Liefs!